سخن رئیس پژوهشکده
تولید، شرط استقلال و بقای جامعه است که در عرصه علم، پژوهش مصداق آن است. در سال‌های پیش از انقلاب اسلامی به دلیل حاکمیت استعمار بر سرنوشت کشور، پژوهش به طور خودآگاه جایگاه درخور توجهی نداشت. پس از پیروزی انقلاب به دلیل گرفتاری‌های سیاسی و معیشتی از یک‌سو و ضعف بینش متولیان امور علمی از سوی دیگر، جایگاه پژوهش حالتی تشریفاتی و تزئینی یافت. صحت این داوری از سهم اندک اعتبارات این بخش در بودجه کشور، و همچنین از فقدان قوانین راهگشا برای رونق پژوهش و کثرت مقررات خودبنیاد مزاحم در دستگاه‌های متولی تحقیقات کشور آشکار می‌شود. در میان راهبردهایی که می‌تواند به «رونق تولید علم» به عنوان هدف برنامه‌های پژوهشی منجر شود، راهبرد «مشارکت بخش خصوصی» شرط لازم موفقیت پژوهش در قبال نهادهای کشور است. نیروی انسانی متخصص، مزیت نسبی جامعه ایران است که روند جاری دولتی‌مداری فعالیت‌ها، مانع مشارکت آنان در توسعه علمی و اقتصادی کشور است.
پژوهشکده نظر، علی‌رغم ممانعت سیستمی کشور از رونق بخش خصوصی پژوهش و تنگناهای قانونی، اقتصادی و اجرایی، توانسته در ۱۸ سال فعالیت هدفمند خود به نتایجی دست یابد که مؤید صحت راهبرد «مشارکت بخش خصوصی» در رونق تولید علم است. برنامه پژوهشکده هم‌اینک بر ۵ محور کلیدی «پژوهش تقاضامحور»، «حضور در مقیاس بین‌المللی»، «مطالعات راهبردی–انتقادی بومی»، «یادگیری و آموزش اکتشافی»، «خوانش نوین تمدن ایران» استوار است. اقدام اساسی پژوهشکده، برنامه‌ریزی ارتباط ارگانیک «صنعت و دانشگاه» با نقش‌آفرینی بخش خصوصی است که آیین‌نامه آن در قالب «نظام پژوهش بومی اثربخش» به وزارت علوم پیشنهاد شده است.
